Jerzy Zamoyski

Pochodzący z rodu Zamoyskich, Jerzy był synem Krzysztofa Zamoyskiego i bratem Stanisława Zamoyskiego, legitymującego się węgierską linią tego rodu. Urodził się w Zamościu, gdzie po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie. Już w 1589 roku zdobył fotel archidiakona lubelskiego, a jego kariera nabrała tempa, gdy został kanonikiem krakowskim, opatem czerwieńskim oraz sekretarzem królewskim. Jego nominacja na biskupa chełmskiego miała miejsce 19 lutego 1601 roku.

W 1616 roku, Jerzy Zamoyski otrzymał tytuł senatora rezydenta. Również jako biskup, zainicjował ważną reorganizację diecezji, podczas synodu zwołanego w 1604 roku ustalając podział diecezji na dziesięć dekanatów: Bełz, Chełm, Grabowiec, Hrubieszów, Krasnystaw, Luboml, Magierów, Sokal, Turobin oraz Zamość. Na mocy jego zbioru licznych dokumentów kościelnych z archiwum diecezjalnego, powołano specjalną komisję do regulacji granic oraz lustracji majątności parafialnych.

Po 1605 roku, Jerzy Zamoyski przez kilka lat pełnił rolę opiekuna niepełnoletniego Tomasza Zamoyskiego. Wszedł w interakcję z Akademią Zamojską, gdzie zyskał status inspektora, a później pierwszego kanclerza. Na jego cześć utworzono katedry teologiczne oraz prawa kanonicznego na tej szacownej uczelni. Dodatkowo, zrealizował liczne fundacje kościelne i, około roku 1610, na jego zlecenie, wybudowano nową rezydencję biskupią w Skierbieszowie.

Jerzy Zamoyski jako senator aktywnie uczestniczył w sejmach w latach: 1603, 1605, 1609, 1613 (II) oraz 1620. Zmarł 4 stycznia 1621 roku, a jego miejsce spoczynku znajduje się w mauzoleum rodziny Zamoyskich, w krypcie kolegiaty w Zamościu.