Roman Miedwiedź, urodzony 1 marca 1874 roku w Zamościu, to postać, która odegrała znaczącą rolę w historii duchowości prawosławnej w Polsce. Jako kapłan prawosławny, zyskał uznanie i szacunek wśród wiernych. Jego życie zostało zakończone 6 września 1937 roku w Małojarosławcu.
Warto również podkreślić, że Roman Miedwiedź został kanonizowany i obecnie czczony jest z tytułem świętego wyznawcy, co nadaje jego postaci historyczne i religijne znaczenie w tradycji prawosławnej.
Życiorys
Edukacja
Roman Miedwiedź przyszedł na świat w rodzinie nauczyciela oraz akuszerki, jako jedno z siedmiorga dzieci. Już w młodym wieku, będąc zaledwie dwunastolatkiem, doświadczył tragicznej straty, jaką była śmierć ojca. W 1892 roku z wyróżnieniem ukończył prawosławne seminarium duchowne w Chełmie, co stanowiło pierwszy krok w jego dalszej edukacji teologicznej. Następnie kontynuował naukę w Petersburskiej Akademii Duchownej. To właśnie tam nawiązał znajomość z przyszłym świętym Janem z Kronsztadu, który miał na niego głęboki wpływ przez resztę życia. W roku 1897 uzyskał tytuł kandydata teologii, po czym rozpoczął pracę w seminarium duchownym w Wilnie. W 1901 roku pojął za żonę Annę Niewzorową, studentkę kursów medycznych, co wpłynęło na jego dalszą drogę życiową.
Praca duszpasterska
W tym samym roku, gdy wstąpił w związek małżeński, otrzymał święcenia kapłańskie. Niedługo później, w 1902 roku, rozpoczął pracę duszpasterską w cerkwi św. Marii Magdaleny zlokalizowanej w Petersburgu, gdzie współpracował z szkołą dla felczerek oraz pielęgniarek. W 1907 roku, z uwagi na problemy zdrowotne oraz konflikt z Rasputinem, został przeniesiony do cerkwi garnizonowej w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie pełnił rolę kapelana wojskowego. W późniejszym czasie awansował na dziekana wojsk nadmorskich Floty Czarnomorskiej, jednocześnie sprawując obowiązki proboszcza soboru św. Włodzimierza w Sewastopolu. W trakcie swojego duszpasterskiego zaangażowania w tym mieście, zmotywowany wydarzeniami buntu na statku Święty Jan Złotousty, w 1912 roku napisał książkę pt. „Dyscyplina i koleżeństwo”, skierowaną do marynarzy. W obliczu rewolucji październikowej stał się obiektem prześladowań, uznany za wroga socjalizmu. Udało mu się jednak uniknąć aresztowania, dzięki ostrzeżeniu jednego z marynarzy, co pozwoliło mu opuścić miejsce zamieszkania, pozostawiając żonę oraz półroczną córkę Irenę. We wrześniu 1918 roku został proboszczem cerkwi Wasyla Błogosławionego, a po jej zamknięciu w lutym 1919 roku objął obowiązki w cerkwi św. Aleksego. Odbywał liczne zatrzymania z powodu wygłaszania kazań niewłaściwych w oczach bolszewików. Zdarzyło mu się nawet rozmawiać z Feliksem Dzierżyńskim, gdyż odrzucił jego propozycję wyjazdu z Moskwy. Został jednak ostatecznie zwolniony.
Podczas swojej pracy duszpasterskiej zainicjował działalność Bractwa Gorliwych Szermierzy Prawosławia im. św. metropolity Aleksego, organizując liczne spotkania modlitewne oraz prowadząc działalność katechizacyjną. W 1927 roku publicznie wyraził swoje wsparcie dla deklaracji metropolity Sergiusza, która miała na celu zachowanie lojalności Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego wobec władz. Miedwiedź opublikował list pasterski, w którym krytykował część hierarchii, która wówczas postanowiła opuścić Cerkiew, uznając te działania za nieuzasadnione i zagrażające jedności prawosławnych.
Represje
16 lutego 1931 roku Roman Miedwiedź padł ofiarą aresztowania i został osadzony na Butyrkach, mimo iż jego stan zdrowia był zły. W kwietniu tego samego roku, razem z grupą parafian, został oskarżony o działalność kontrrewolucyjną i skazany na dziesięć lat łagru. 9 czerwca przetransportowano go do obozu w Kiemie, gdzie później udało mu się uzyskać zmianę kary na zesłanie administracyjne do Wołokołamska, a następnie do Walentinowki z powodu poważnej choroby. Po pewnym czasie osiedlił się w Czerkasach oraz Małojarosławsku, gdzie powrócił do pełnienia obowiązków duszpasterskich w cerkwi Kazańskiej Ikony Matki Bożej. W maju 1937 roku doznał złamania nogi i zapalenia płuc, co zmusiło go do pozostawania pod stałą opieką swej córki. Chociaż w lipcu pojawiła się kolejna możliwość aresztowania, funkcjonariusze NKWD zrezygnowali z tego zamiaru z powodu jego bardzo złego stanu zdrowia. 18 sierpnia 1937 roku złożył śluby zakonne, przyjmując imię Józef. Kilka tygodni później zmarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu. W roku 2000 zyskał kanonizację od Świętego Soboru Biskupów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, otrzymując tytuł świętego wyznawcy oraz nowomęczennika. Jego relikwie przeniesiono do cerkwi Opieki Matki Bożej na Łyszczikowej Górze w Moskwie.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Jerzy Zamoyski | Sławomir Nowosad | Józef Drohojowski (zm. 1811) | Krzysztof Guzowski | Tadeusz KawalaOceń: Roman Miedwiedź