Henryk Gradzik

Wojsko i służby mundurowe

Henryk Gradzik, urodzony 16 lipca 1925 roku w Zamościu, to postać, która odegrała istotną rolę w historii Polski, a w szczególności w strukturach wojskowych. Zmarł 11 stycznia 2004 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie ważne osiągnięcia.

W swojej karierze wojskowej zyskał miano pułkownika w Siłach Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Jego działalność obejmowała pełnienie funkcji zastępcy szefa wywiadu wojskowego PRL w dwóch różnych okresach: w latach 1974–1975 oraz 1979–1987. Te lata były kluczowe dla kształtowania polskiej polityki obronnej i działań wywiadowczych w tamtym czasie.

Życiorys

Henryk Gradzik rozpoczął swoją służbę w ludowym Wojsku Polskim 12 grudnia 1944 roku. Jego działalność wojskowa obejmowała aktywny udział w walkach z oddziałami UPA, w okresie od 19 lipca 1945 do 8 stycznia 1946.

W 1960 roku rozpoczął pracę w Zarządzie II Sztabu Generalnego WP, zajmując się wywiadem wojskowym. W tym samym roku, od 30 stycznia do 14 grudnia, był oddelegowany do polskiej delegacji w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie. Od 27 stycznia 1965 do 20 grudnia 1968 pełnił funkcję attaché wojskowego, morskiego i lotniczego przy Ambasadzie PRL w Brukseli.

W późniejszych latach, od 1 września 1970 do 24 listopada 1971, Gradzik był kierowany z Zarządu II Sztabu Generalnego WP, aby pełnić praktykę jako szef w Oddziale II Sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Ukończył również Wyższy Akademicki Kurs w Akademii Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie w okresie od 17 stycznia do 19 marca 1972 roku.

Od 13 czerwca do 30 grudnia 1974 roku, Henryk Gradzik dowodził zmianą Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych ONZ, działających na Bliskim Wschodzie. Następnie, od lutego 1974 do września 1975, pełnił rolę zastępcy szefa Zarządu II Sztabu Generalnego WP. Po zakończeniu tej misji, od 3 grudnia 1975 do 1 października 1979, ponownie pełnił funkcję attaché wojskowego, morskiego i lotniczego, tym razem przy Ambasadzie PRL w Rzymie.

W latach 1979-1987, ponownie objął stanowisko zastępcy szefa Zarządu II Sztabu Generalnego WP w zakresie wywiadu wojskowego, gdzie zajmował się sprawami rozpoznania. W 1985 roku był oddelegowany do Nikaragui, gdzie pracował jako polski ekspert rządowy, koncentrując się na opracowaniu koncepcji strefy zdemilitaryzowanej na pograniczu nikaraguańsko-kostarykańskim. Emeryturę przeszedł 17 kwietnia 1989 roku.

Henryk Gradzik był również aktywnym członkiem PPR i PZPR, a w 1983 roku otrzymał wyróżnienie od MON, zapisując swoje imię w Honorowej Księdze Czynów Żołnierskich. Jego życie osobiste było związane z Stanisławą Gradzik, z którą zawarł związek małżeński. Zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie, w kwaterze G-1-22.

Odznaczenia

Henryk Gradzik był osobą, która w swojej karierze otrzymała wiele prestiżowych odznaczeń. Jego osiągnięcia zostały docenione zarówno w kraju, jak i za granicą.

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Srebrny Krzyż Zasługi,
  • Srebrny Krzyż Zasługi,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej,
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej,
  • Medal 40-lecia Polski Ludowej,
  • Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
  • Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
  • Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
  • Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR),
  • inne odznaczenia polskie i zagraniczne.

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Oceń: Henryk Gradzik

★★★★★
Średnia ocena:4.91 Liczba ocen:20