Zygmunt Niewiadomski

Prawo i sprawiedliwość

Zygmunt Konrad Niewiadomski to ważna postać w polskim środowisku prawniczym. Urodził się 1 czerwca 1950 roku w Zamościu, gdzie rozpoczęła się jego droga edukacyjna i zawodowa.

Jako polski prawnik, Niewiadomski zdobył uznanie na wielu polach prawa, a jego dorobek naukowy jest znaczny. Pełnił funkcję profesora nauk prawnych, dzieląc się swoją wiedzą oraz doświadczeniem z kolejnymi pokoleniami studentów. Jako nauczyciel akademicki, miał wpływ na rozwój myśli prawniczej w Polsce.

W swojej karierze zawodowej Niewiadomski również pełnił rolę sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego, a obecnie jest w stanie spoczynku, co jednak nie umniejsza wartości jego wkładu w polski wymiar sprawiedliwości.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1972 roku. Już tam rozpoczął swoją karierę akademicką jako pracownik naukowo-dydaktyczny, a na przestrzeni lat uzyskał liczne tytuły naukowe, w tym stopień doktora w 1981, doktora habilitowanego nauk prawnych w 1989 oraz tytuł profesora w 1996 roku. Jego działalność obejmowała również staż na Uniwersytecie w Zurichu oraz w Akademii Badań Przestrzennych i Planowania Krajowego w Hanowerze. Z powodzeniem ukończył także studia podyplomowe w Międzynarodowym Instytucie Administracji Publicznej w Paryżu, gdzie zdobył wiedzę na temat planowania przestrzennego obszarów wiejskich.

Od 1980 roku związał się zawodowo z instytucjami naukowymi mieszczącymi się w Warszawie. Wśród jego ról znalazły się stanowiska w Instytucie Administracji i Zarządzania, gdzie pełnił funkcje adiunkta, docenta oraz sekretarza naukowego. Następnie pracował w Instytucie Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, gdzie był profesorem oraz dyrektorem w latach 1990-1996. Dalszym krokiem było zatrudnienie na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego, gdzie respektowany profesor zarządzał Katedrą Prawa Administracyjnego, a w latach 1999-2003 pełnił również funkcję prorektora.

Rozpoczął swoją pracę w Szkole Głównej Handlowej (SGH) w 2003 roku, gdzie od tego czasu cieszy się mianem profesora zwyczajnego. W SGH był kierownikiem Katedry Prawa Gospodarczego, a także dyrektorem Instytutu Prawa i Polityki Gospodarczej. Pełnił również rolę kierownika w studiach podyplomowych dotyczących podstaw prawno-ekonomicznych procesu inwestycyjnego oraz zamówień publicznych. Poza tym od 1994 roku zasiadał w Naczelnym Sądzie Administracyjnym, z którego przeszedł w stan spoczynku w 2010 roku.

Jest uznawany za eksperta w zakresie prawa administracyjnego i gospodarczego, a także obszarów związanych z gospodarką przestrzenną, procesem inwestycyjno-budowlanym oraz samorządem terytorialnym. Jego dorobek naukowy obejmuje liczne publikacje, w tym pełnienie roli współredaktora oraz współautora „Systemu prawa administracyjnego”. Wyspecjalizował się w komentowaniu przepisów prawa budowlanego oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowywaniu przestrzennym, zajmując się również tematyką planistyczną w Wielkiej Encyklopedii Prawa oraz Leksykonie Pojęć Planistycznych Polski i Niemiec.

Będąc autorem wielu podręczników akademickich z zakresu prawa administracyjnego, samorządu terytorialnego oraz planowania przestrzennego, prowadził wykłady na swojej macierzystej uczelni, a również na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie pracował w Centrum Studiów Samorządu Terytorialnego, na Politechnice Warszawskiej w Kolegium Nauk Społecznych oraz na Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Rzeszowie.

W ciągu swojej kariery wychował siedmiu doktorów nauk prawnych oraz wiele magistrów prawa i administracji. Był także promotorem doktoratu honoris causa nadanego Stanisławowi Sołtysińskiemu. Jako recenzent brał udział w przynajmniej sześciu postępowaniach o nadanie tytułu profesora oraz w czterdziestu dziewięciu dotyczących nadania stopnia naukowego: doktora habilitowanego oraz doktora nauk prawnych.

Angażował się również w krajowe oraz międzynarodowe gremia naukowe. W latach 1990-1999 był członkiem Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Polskiej Akademii Nauk (KPZK PAN), w tym jedną kadencję spędził w Prezydium. Był aktywnym członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego KUL, a także od 1995 roku członkiem rzeczywistym Niemieckiej Akademii Badań Przestrzennych i Planowania Krajowego z siedzibą w Hanowerze.

W ciągu swojej działalności wchodził w skład rad programowych licznych czasopism naukowych, zwłaszcza Przeglądu Prawa Publicznego oraz Samorządu Terytorialnego. Zdobył również doświadczenie w gremiach konsultacyjnych zarówno w kraju, jak i za granicą, mając wpływ na decyzje związane z samorządem terytorialnym i gospodarką przestrzenną. W swojej karierze uczestniczył w pracach legislacyjnych, które powróciły do instytucji samorządu terytorialnego oraz stworzyły nowy system prawny planowania przestrzennego.

Warto podkreślić, że był współautorem podstawowych założeń polityki komunalnej państwa w 1993 roku i autorem ekspertyz prawnych takich jak Koncepcja Przestrzennego Zagospodarowania Kraju na lata 2008-2033. Angażował się w opracowywanie kodeksu urbanistyczno-budowlanego oraz pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Budowlanego w latach 2012-2014. Jego współpraca z Bankiem Światowym zaowocowała publikacją raportu Doing Business 2017.

W 2013 roku, plasując się na 26 miejscu w II edycji rankingu najbardziej wpływowych prawników w Polsce według Gazety Prawnej, zyskał uznanie w środowisku prawniczym. Na co dzień interesuje się historią Zamościa oraz prawnym i urbanistycznym dziedzictwem jego założyciela, Jana Zamoyskiego.

Odznaczenia i wyróżnienia

Zygmunt Niewiadomski może poszczycić się licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego wyjątkowych osiągnięciach. W 1999 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a jego zasługi zostały docenione również w 2011 roku, kiedy to otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Wśród wyróżnień, które zdobył, znajduje się także Medal za Zasługi dla Wymiaru Sprawiedliwości, przyznany mu w 2010 roku, a także Medal Komisji Edukacji Narodowej, który otrzymał rok później, w 2011.

Niewiadomski jest również laureatem nagrody naukowej Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, którą zdobył w 1988 roku, oraz nagrody Ministra Infrastruktury, otrzymanej w 2002 roku.

Wybrane publikacje

Poniżej przedstawiono wybrane publikacje Zygmunta Niewiadomskiego, które ukazują jego wkład w dziedzinę planowania przestrzennego oraz prawa administracyjnego.

  • Planowanie przestrzenne w systemie zadań samorządu terytorialnego. Zagadnienia administracyjno-prawne. Studia KPZK PAN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994,
  • Deutsch-polnisches Handbuch der Planungsbegriffe. Polsko-Niemiecki Leksykon Pojęć Planistycznych (współredaktor i współautor), Akademie für Raumforschung und Landesplanung, Hannover-Warszawa 2001,
  • Prawo administracyjne (redaktor i współautor), 6 wydań, LexisNexis, Warszawa 2002-2013,
  • Planowanie przestrzenne. Zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003,
  • Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz (redaktor i współautor), 12 wydań, C.H. Beck, Warszawa 2004-2021,
  • Prawo budowlane. Komentarz (redaktor i współautor), 10 wydań, C.H. Beck, Warszawa 2006-2021,
  • Pojęcie administracji publicznej, (w:) System prawa administracyjnego. Tom I. Instytucje prawa administracyjnego, red. R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel, C.H. Beck, Warszawa 2010,
  • Samorząd terytorialny, (w:) System prawa administracyjnego. Tom VI. Podmioty administrujące, red. R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel, C.H. Beck, Warszawa 2011,
  • Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz z odniesieniami do ustaw o samorządzie powiatowym i samorządzie województwa (współredaktor i współautor), C.H. Beck, Warszawa 2011,
  • Konstytucyjne aspekty regulacji procesu inwestycyjno-budowlanego (wespół z Romanem Hauserem), Państwo i Prawo 2015/6,
  • Wielka Encyklopedia Prawa. Prawo administracyjne (współredaktor i współautor), Fundacja „Ubi societas, ibi ius”, Warszawa 2020,
  • O znaczeniu tradycyjnej konstrukcji prawnej samorządu terytorialnego w warunkach współczesności, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 2020/4.

Przypisy

  1. a b Prof. dr hab. Zygmunt Niewiadomski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 02.04.2021 r.]
  2. Nowy fundament. Propozycja radykalnych zmian prawa budowlanego. Serwis Samorządowy PAP. [dostęp 02.04.2021 r.]
  3. Doing Business 2017: Equal Opportunity for All. [dostęp 02.04.2021 r.]
  4. Wykładowcy WSPiA wśród najbardziej wpływowych prawników w Polsce. Wyższa Szkoła Prawa i Administracji w Rzeszowie. [dostęp 02.04.2021 r.]
  5. Katalog Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. [dostęp 02.04.2021 r.]
  6. Akademie für Raumforschung und Landesplanung. [dostęp 02.04.2021 r.]
  7. Księgarnia Wydawnictwa C.H. Beck. [dostęp 02.04.2021 r.]
  8. Katalog Biblioteki Szkoły Głównej Handlowej. [dostęp 02.04.2021 r.]
  9. Prawo budowlane w jednym kodeksie. Rzeczpospolita, 12.05.2009 r. [dostęp 13.04.2021 r.]
  10. Złota Księga Nauki Polskiej. Naukowcy Zjednoczonej Europy. Polski Instytut Bibliograficzny, Helion, 2016, s. 559. ISBN 978-83-920014-6-1.
  11. Złota księga Nauk Społecznych. Polski Instytut Bibliograficzny, Helion, 2014, s. 198. ISBN 978-83-937255-2-6.
  12. Złota Księga Nauk Ekonomicznych, Prawnych i Ścisłych. Polski Instytut Bibliograficzny, Helion, 2005, s. 229. ISBN 83-9-200-1435.
  13. Who is who w Polsce. Encyklopedia bibliograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków. Hűbners, 2005, s. 2718. ISBN 978-3-7290-0100-8.
  14. Janusz Kapuścik: Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 3. Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 2000, s. 294. ISBN 83-9-0529-580.
  15. 50 Jahre ARL in Fakten (Kurzbiographien der ördentlichen Mitglieder). Hannover: Akademie für Raumforschung und Landesplanug, 1996, s. 217. ISBN 978-3-88838-514-8.

Oceń: Zygmunt Niewiadomski

★★★★★
Średnia ocena:4.66 Liczba ocen:15