Adam Kiełbiński, urodzony 13 lipca 1894 roku w Zamościu, był znaczącą postacią w polskiej medycynie i historii wojskowości. Zmarł 20 listopada 1975 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie trwały ślad w dziedzinie chirurgii.
W swojej karierze pełnił funkcję chirurga, a także osiągnął stopień podpułkownika Wojska Polskiego, co podkreśla jego zaangażowanie zarówno w medycynę, jak i w służbę wojskową. Dzięki swoim umiejętnościom i oddaniu, Kiełbiński zyskał uznanie wśród kolegów oraz pacjentów.
Życiorys
Adam Kiełbiński urodził się 13 lipca 1894 roku w Zamościu, w rodzinie Józefa i Julii. Dziadek Adama, Antoni Kiełbiński, brał udział w powstaniu styczniowym, co podkreśla silne patriotyczne tradycje rodziny. Adam miał czterech młodszych braci: Bolesława-Antoniego, Karola, Feliksa i Czesława. Cała piątka dzieci była wychowywana w duchu patriotyzmu oraz intensywnej nauki, co miało wpływ na ich przyszłe życie. Po ukończeniu gimnazjum męskiego w Radomiu, Adam zdał maturę w 1913 roku i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W 1918 roku przerwał studia, aby wstąpić do Wojska Polskiego, gdzie na początku służył jako szeregowy w nowo formowanym 35. Pułku Piechoty. Już w maju 1919 roku, zdobył awans na podchorążego i objął stanowisko lekarza w Szpitalu Polowym 202. Jego służba obejmowała również udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a 6 listopada 1919 roku awansował na stopień podporucznika. Za swoje odważne działania został trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
W 1921 roku Adam Kiełbiński został przydzielony do Szpitala Okręgowego w Krakowie, równocześnie kontynuując studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. 1 października 1922 roku przeniósł się do 45. Pułku Piechoty w Równem, gdzie rozpoczął pracę jako młodszy lekarz. W dniu 5 lipca 1924 roku uzyskał dyplom doktora nauk lekarskich i został awansowany na kapitana następnego miesiąca.
W ciągu kolejnych lat Kiełbiński sprawował różne funkcje medyczne, w tym przez 9 miesięcy w 1926 roku był młodszym lekarzem 9. Pułku Piechoty Legionów w Zamościu. W 1927 roku objął stanowisko młodszego ordynatora oddziału chirurgicznego 3. Szpitala Okręgowego w Grodnie. Jego kariera zawodowa nabrała tempa, a w latach 1930–1937 pełnił funkcję ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Obszaru Warownego Wilno, gdzie zyskał szacunek za współpracę z Wydziałem Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego.
W 1935 roku awansował na majora, a z końcem 1937 roku został starszym ordynatorem oddziału w Grodnie. Po wybuchu II wojny światowej, 2 września 1939 roku, przybył do Brześcia nad Bugiem, obejmując kierownictwo oddziału chirurgicznego Szpitala Etapowego. Niefortunnie, po 17 września był przesłuchiwany przez NKWD, unikając aresztowania dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności.
W styczniu 1940 roku został aresztowany przez NKWD podczas nieudanej próby przekroczenia granicy stref okupacyjnych. Po długim więzieniu w Chersoniu, został skazany na pięć lat zesłania na Syberię, gdzie przebywał w Kotłasie oraz rejonie Wołogdy. Jednak w połowie września 1941 roku, dzięki interwencji byłej pacjentki, Kiełbiński został uwolniony i otrzymał przepustkę do rejonu formowania Wojska Polskiego w ZSRR.
Na początku 1942 roku otrzymał cywilną rolę Naczelnego Lekarza polskich placówek sanitarnych w Uzbekistanie i Tadżykistanie, a w lipcu tego samego roku został komendantem Szpitala Epidemicznego 7. Dywizji Piechoty. W styczniu 1944 roku przeniósł się do południowej Italii, uczestnicząc w opatrzeniu rannych w czasie bitew pod Monte Cassino.
Po wojnie, awansowany do stopnia podpułkownika, Adam Kiełbiński pracował razem z 3. Szpitalem Wojennym w Penley w Walii aż do swojej emerytury w 1969 roku. Po zakończeniu kariery, wrócił do Polski, osiedlając się w Warszawie. Był żonaty z Katarzyną z Wajlandów, pochodzącą z zamożnej rodziny kolonistów Vaillandt. Mieli troje dzieci: Marylę, Aldonę i Józefa Olgierda.
Adam Kiełbiński zmarł 20 listopada 1975 roku w Warszawie i został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Parafii Katedralnej Zmartwychwstania Pańskiego i Św. Tomasza w Zamościu (sektor VIII-1-1) po u boku swojej żony.
Ordery i odznaczenia
Adam Kiełbiński otrzymał liczne odznaczenia i ordery, które potwierdzają jego zasługi oraz poświęcenie. Wśród nich wyróżniają się:
- Krzyż Walecznych, przyznany trzykrotnie,
- Złoty Krzyż Zasługi, nadany 25 maja 1939 roku,
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino,
- Kawaler Orderu Gwiazdy Włoch, przyznany przez Włochy.
Przypisy
- Cmentarz Parafii Katedralnej Zmartwychwstania Pańskiego i Św. Tomasza w Zamościu [online], mogily.pl [dostęp 21.01.2022 r.]
- Cmentarz parafii katedralnej. Anna Sokołowsk - Opracowanie i redakcja. Zamość: GRENN Art Jacek Kardasz, 2018 r., s. 24. ISBN 978-83-62033-87-4.
- M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Filip Lubelski | Mirosław Wielgoś | Józef LuxenburgOceń: Adam Kiełbiński (lekarz)